رابطه مشخصات مخلوط های آسفالتی با مقاومت لغزندگی روسازی راهها

مقاومت لغزندگی براساس تعریف به معنای نیروی بازدارنده و مقاومی است که توسط اندرکنش بین روسازی و چرخ قفل شده ایجاد می شود. یکی از مهمترین عواملی که در مقاومت لغزندگی روسازی راه ها موثر می باشد بافت سطحی روسازی است که در دو بخش اصلی بافت ریز و بافت درشت تقسیم بندی می شود. در این تحقیق به ارزیابی اثر بافت ریز دو نوع سنگدانه آهکی و سیلیسی که توسط دستگاه شتاب دهنده صیقل (apm) تحت شرایط ترافیک قرار گرفته شدند، پرداخته شده است. به منظور بررسی تأثیر پارامترهای مختلف خصوصیات مخلوط های آسفالتی، از قبیل میزان قیر، نوع مصالح، دانه-بندی و حداکثر اندازه اسمی مصالح سنگی (nmas) در مقاومت لغزندگی، نمونه های مخلوط آسفالتی گرم (hma) و آسفالت با استخوان بندی سنگ دانه ای (sma) به کمک دستگاه متراکم کننده ژیراتوری ساخته شد. اثر بافت ریز نمونه های تعیین ارزش صیقلی پذیری (psv) و نمونه های آسفالتی به کمک پاندول انگلیسی و بافت درشت نمونه های آسفالتی بروش پخش ماسه اصلاح شده انجام پذیرفت. در ساخت نمونه های hma از دو نوع مصالح سیلیسی و آهکی استفاده شد. دانه بندی مورد استفاده برای نمونه های hma حد وسط دانه بندی پیوسته آیین نامه روسازی می باشد. مخلوط های sma دارای چهار دانه-بندی با حداکثر اندازه ی مصالح 19، 12.5، 9.5 و 4.75 میلیمتر بودند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده شاخص psv مناسب مصالح سیلیسی به دلیل وجود کانی های با سختی بالا می باشد و مقاومت لغزندگی نمونه های آسفالتی رابطه مستقیمی با افزایش مقدار حداکثر اندازه اسمی سنگدانه ها (nmas) دارد و دیگر اینکه به طور کلی مخلوط های sma از مقاومت لغزندگی بیشتری نسبت به مخلوط های hma برخوردار می باشند.